ΜΑΓΕΙΑ...

«Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ δεν είναι επιστήμη, δεν είναι τέχνη και δεν είναι θρησκεία. H μαγεία είναι μια δεξιότητα. Για να κάνουμε μαγικά, δεν ευχόμαστε και δεν προσευχόμαστε. Στηριζόμαστε στη θέληση μας, στη γνώση μας και στην ικανότητα μας για να επιφέρουμε μια συγκεκριμένη αλλαγή στον κόσμο.

Αυτό δε σημαίνει ότι κατανοούμε τη μαγεία, με την έννοια που οι φυσικοί κατανοούν γιατί τα υποατομικά σωματίδια κάνουν ό,τι κάνουν. Ή ίσως ούτε εκείνοι το έχουν κατανοήσει ακόμα, δε θυμάμαι στα σίγουρα. Όμως και να ‘χει, δεν κατανοούμε και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι είναι η μαγεία και από πού προέρχεται, όπως ένας ξυλουργός δεν κατανοεί γιατί μεγαλώνει ένα δέντρο. Και δε χρειάζεται να το κατανοήσει. Απλώς δουλεύει με τα υλικά που έχει.

»Με τη διαφορά, βέβαιο, ότι είναι πολύ πιο δύσκολο, πιο επικίνδυνο και πιο ενδιαφέρον να είσαι μάγος απ' ό,τι να είσαι ξυλουργός.

…………..

Όμως η μαγεία είχε και κάτι άλλο, κάτι πέρα από την εξάσκηση, την απομνημόνευση και την προσοχή στις λεπτομέρειες, κάτι που δεν προέκυπτε ποτέ στις παραδόσεις. Ο Κουέντιν το διαισθανόταν, χωρίς να μπορεί πραγματικά να μιλήσει γι' αυτό, ωστόσο ένιωθε ότι χρειαζόσουν και κάτι ακόμα για να βρει ένα ξόρκι «μέρος να πιαστεί» στον κόσμο γύρω σου. Κάθε φορά που προσπαθούσε να το σκεφτεί, χανόταν σε αφηρημένες έννοιες. Ήταν κάτι σαν δύναμη της θέλησης, μια ορισμένη ένταση αυτοσυγκέντρωσης, μια καθαρή εικόνα, ίσως μια δόση καλλιτεχνικοoύ ταμπεραμέντου. Για να πιάσει ένα ξόρκι, έπρεπε να το εννοείς σε ένα βαθύ, ενστικτώδες επίπεδο.

…………

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τυφλοί στη μαγεία. Κινούνται σε έναν κενό και άδειο κόσμο. Πλήττουν με τη ζωή τους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν. Τους τρώει ζωντανούς η λαχτάρα και είναι νεκροί πριν ακόμα πεθάνουν.

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος προοριζόταν πραγματικά να ανακαλύψει τη μαγεία», είπε ο Φογκ διαχυτικά. «Ουσιαστικά δεν έχει νόημα. Παραείναι τέλεια, δε νομίζετε; Αν η ζωή μάς διδάσκει ένα μάθημα, αυτό είναι ότι με το να ευχόμαστε να συμβεί κάτι δεν πρόκειται να συμβεί. Οι λέξεις και οι σκέψεις δεν αλλάζουν τίποτα. Η γλώσσα και η πραγματικότητα είναι δύο τελείως ανεξάρτητα πράγματα - η πραγματικότητα είναι ένα σκληρό, άκαμπτο υλικό που δεν ενδιαφέρεται για το τι σκεφτόμαστε ή νιώθουμε ή λέμε εμείς γι' αυτή. Ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να ενδιαφέρεται. Την αντιμετωπίζεις και συνεχίζεις τη ζωή σου.

»Τα μικρά παιδιά δεν το ξέρουν αυτό. Ο Φρόιντ το ονόμασε μαγική σκέψη. Όταν μάθουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, παύουμε να είμαστε παιδιά. Ο διαχωρισμός λέξης και αντικειμένου είναι ένα ουσιαστικό γεγονός στο οποίο είναι θεμελιωμένη η ενήλικη ζωή μας.

»Όμως, κάπου στην καρδιά της μαγείας αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στη λέξη και το αντικείμενο διαρρηγνύεται. Ραγίζει, και το ένα ρέει μέσα στο άλλο, και τα δύο ενώνονται και συγχωνεύονται. Η γλώσσα εμπλέκεται με τον κόσμο που περιγράφει.

«Μερικές φορές νιώθω άτι ίσως βρήκαμε τυχαία ένα ελάττωμα του συστήματος, δε συμφωνείτε; Κάτι σαν βραχυκύκλωμα. Ένα κατηγορικό σφάλμα; Μια παράξενη λούπα; Μήπως η μαγεία είναι μια γνώση που θα ήταν προτιμότερο να αποκηρύξουμε; Πείτε μου, ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη μαγεία μπορεί να μεγαλώσει ποτέ πραγματικά;»