ΑΝΑ ΤΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ (*)

Δ. Π. ΣΕΜΕΛΑ

* Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Έων", 15 Ιουνίου 1921
* Αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Σφιγξ", Ιανουάριος 1936

Από της πρώτης ημέρας κατά την οποίαν ο άνθρωπος έστρεψε τα βλέμματά του προς τον Ουρανόν, ησθάνθη γεννωμένην εν εαυτώ την έλξιν προς το θείον. Κατεπλάγη προ του μεγαλείου της Δημιουργίας, σχετικώς προς την μικρότητά του, ανεγνώρισε είς την Δημιουργίαν ταύτην, μίαν δύναμιν ή δυνάμεις τάς οποίας εθεοποίησε.

Όταν οί πρωτόγονοι άνθρωποι εξήλθον εκ των σπηλαίων, εγεννήθη ό πρώτος πολιτισμός και ή γραφή ήλθε να συμπλήρωση τάς άνάγκας μεταξύ των ανθρώπων. Έσχηματίσθησαν τότε όμάδες εν μέσω των οποίων άνεφάνησαν άνθρωποι, συνήθως οί γεροντότεροι, επιβαλλόμενοι επί των μελών της Ομάδος, προφητεύοντες καί παράγοντες εκδηλώσεις, χαρακτηρισθείσας ως θείας η υπερφυσικάς.

"Ύστερον αί ομάδες έξηφανίσθησαν και έγεννήθησαν αί τάξεις, εκ της συγχωνεύσεως πολλών εκ των ομάδων τούτων. Ευρισκόμεθα τότε προ της πραγματοποιηθείσης ολότητας. Είς τάς τάξεις ταύτας ύπήρχον προνομοιοΰχοι άνθρωποι, ισχυροί, οιτινες έπωφελοΰντο της δυνάμεως των, δια να πιέζωσι τους άλλους. Βλέπομεν επίσης να έμφανίζωνται και άνθρωποι ανώτεροι, έξασκούντες επιρροήν, ουχί μόνον επί των πτωχών και των πονούντων, αλλά καί επί των Μεγάλων.

Μετά τάς τάξεις άνεφάνησαν αί φυλαί και ο ηθικός ρόλος όστις θα έξε-πληρούτο παρά των εξαφανισθέντων ατόμων εις τάς τάξεις, δεν κατέστη δυνατόν να κρατηθεί παρά τούτων, όταν έγένοντο φυλή.

Ό Παπισμός επεχείρησε να βασιλεύση επί των φυλών καί εκείνοι οίτινες ηθέλησαν να έπικρατήσωσι φανερούντες γνώσεις, ήσθάνθησαν εαυτούς αδυνάτους εις την ολότητα καί ύπεχρεώθησαν να σχηματίσωσιν ειδικήν κατηγορίαν, την της ίερωσύνης ίνα εχωσι την δέουσαν έξουσίαν, δια να καθοδηγώσι τους ανθρώπους προς το καλόν.

Από των αρχαιοτάτων χρόνων, ή Ιερωσύνη ήτο έμπεπιστευμένη εις τους ανθρώπους τους ονομαζόμενους «τάξις μεμυημένων».

Το Σχολείον της Μέμφιδος, το σχολείον της Αβύδου, καί το δευτερεύον σχολείον του Ένέχ, έδρασαν εις τους μακρυνούς τούτους χρόνους. Τα σχολεία ταύτα κατείχον διάφορα μυστήρια και πας υποψήφιος, μέλλων να λαβή μέρος, ώφειλε να ύποστεί σκληρότατος δοκιμασίας, δια ν' άποδείξη ότι κατείχε τας φυσικάς, ψυχικάς και πνευματικάς Ιδιότητας, τάς αναγκαίουσας δια τους επιδιωκομένους σκοπούς.

Τα σχολεία ταύτα ύπέσχοντο είς τους μαθητάς των διαφόρους δυνάμεις:

1) Οί Σοφοί, οί εξερχόμενοι εκ τίνος των Σχολών τούτων, ήδύναντο να άναγινώσκωσι είς τα άστρα τα πεπρωμένα των ανθρώπων.

2) Ήδύναντο να μάθωσι τάς σκέψεις των ανθρώπων, να μάθωσιν ό,τι κρυφόν ένυπήρχεν είς την άνθρωπίνην ύπαρξιν.

3) Ήδύναντο να συνδιαλέγωνται μετά του αοράτου κόσμου.

Ό σοφός, ο γενόμενος «Διδάσκαλος» ήδύνατο να διαθέτη δυνάμεις και στοιχεία της φύσεως. Ισχυρίζονται μάλιστα, ότι τινές τούτων ήδύναντο να κατευνάζωσι τάς τρικυμίας. Λέγεται, επίσης, ότι εθεάθη σοφός, όστις δια της ράβδου του, ήλασσε τον ρουν του Νείλου. Πάντα ταύτα, φαίνονται λίαν εξαιρετικά είς την έποχήν μας, εν τούτοις όμως ή ιστορία μαρτυρεί την αυθεντικότητα των.

Ας ελθωμεν από της αρχαίας Αίγύπτου, εις την Ίουδαϊκήν έποχήν. Οι Εβραίοι ανεχώρησαν εξ Αιγύπτου, φιλοδοξούντες να κατακτήσωσι την ύπεσχημένην παρά του Θεού γήν. Ο θρύλος τής διαβάσεως της Ερυθράς θαλάσσης, είναι πασίγνωστος και δεν τον αναφέρω.Οί Εβραίοι έφθασαν είς την Αραβίαν καί Μεσοποταμίαν. Βλέπομεν επί κεφαλής αυτών τον Μωϋσήν, όστις κάμνει θαύματα δια της ράβδου του, καθώς καί ό αδελφός του Ααρών. π. χ. λέγεται ότι Ο Μωϋσής κτυπήσας δια της ράβδου του ένα βράχον, έκαμε να ανάβλυση ύδωρ. Το γεγονός τούτο, δύναται να χαρακτηρισθή ως θαύμα, δια τάς γνώσεις των ανθρώπων. Εάν ο Μωϋσής έκαμε καί ενώπιον μας τα πράγματα ταύτα, παρά τον κατ' έπιφάνειαν προχωρημένον πολιτισμόν μας, δεν θα ήδυνάμεθα να τα έξηγήσωμεν καί όπως οί τότε Εβραίοι, θα το έδεχόμεθα ως θαύμα.Ο Μωϋσής ωδήγησε τον λαόν του είς την Μεσοποταμίαν καί τεσσαράκοντα επτά έτη μετά την έξοδον της ΑΙγύπτου, ίδρυσεν είς την Ιουδαίαν το πρώτον βασίλειον.Εκεί βλέπομεν ν' αναφαίνεται μία σχολή, περί της οποίας έχομεν απόδειξιν. Εκατόν επτά έτη βραδύτερον ό αρχηγός καί βασιλεύς αυτών Σολομών, εκδίδει αρχάς τίνας αίτυνες φανερώνουν τάς ρίζας της σχολής ταύτης. Μετέρχονται την ύψηλήν Μαγείαν ήτις επιτρέπει την κυριαρχίαν επί των στοιχειωδών δυνάμεων καί ήτις ήτο γνωστή παρά του Μωϋσέως.
Επανευρίσκομεν, συνεπώς, είς την σχολήν ταύτην, τον δάχτυλον του Μωϋσέως. Δίδονται και εδώ αϊ ίδιαι υποσχέσεις πού έδίδοντο εις τους μαθητάς των σχολείων της Αιγύπτου, όπου ό Μωϋσής έμυήθη.Ή συγγένεια αυτή καθίσταται και βάσις της εβραϊκής μυήσεως. Ταυτοχρόνως, διερχόμενοι την θάλασσαν, βλέπομεν τα Ορφικά καί Πυθαγόρεια σχολεία είς ανθηράν κατάστασιν, επωφελούμενα των αντιλήψεων και της φιλοσοφίας των αρχαίων παραδόσεων.

Δια μίαν περίοδον 4 έως 6 χιλιάδων ετών, καθ' ην διάφοροι Μυητικαί Σχολαί, κατέχουσαι την παράδοσίν των, ιδρύονται εις την ανατολικήν Μεσόγειον, η ανθρωπινή διανοητικότης εξελίσσεται καί παρατηρούμεν καί μίαν προσπάθειαν της διανοητικότητος ταύτης, προς μεγαλειτέρας καί πλέον υψηλάς αντιλήψεις, επί των οποίων, η ύποδούλωσις και ή ανθρώπινος σοφία, παρήγαγαν σοβαρον γεγονός καθιερωθέν εις τα χρονικά της ιστορίας.

Ό Χριστός εμφανίζεται, καί εκτός της βέβηλου διδασκαλίας την οποίαν κάμνει προς διάφορα πρόσωπα, προς εκείνους οίτινες τον ακολουθώσιν είς τάς πεδιάδας καί τα όρη, ο Χριστός, έχει πέριξ αυτού τους μαθητάς του, τους ευσεβείς τούτους ανθρώπους, οίτινες τον ήκουον μετά σεβασμού και τους οποίους έδίδασκε είς μέρη κατάκλειστα, λέγων: Εγώ δεν ήλθον να δώσω την χαράν καί την βασιλείαν της γης, αλλά το βασίλειον των Ουρανών.Καί από της στιγμής ταύτης ή μύησις ήτις επεδίωκε την κυριαρχίαν των δυνάμεων της φύσεως, ήλλαξεν όψιν, διότι ή αμοιβή δεν είναι πλέον επί της γης ταύτης, αλλά είς τάς ανωτέρας εκτάσεις, εις την ανωτέραν συνείδησιν.

Η εποχή του Χριστού παρήλθε όπως και ο θάνατος και ή ανάστασίς του. Ή ανθρωπότης ήκολούθησε διαφορετικον δρόμον προς την πρόοδον. Εθεάθησαν σκλάβοι αρνούμενοι να αναγνωρίσωσι βασιλείς ως μεγάλους. Ίδέαι φιλοσοφικαί ήλθον είς φως καί τούτο υπήρξε σπουδαία ώθησις προς την δικαιοσύνην καί τον περιορισμόν της δυνάμεως. Παρελθούσης της εποχής ταύτης, ή ανθρωπότης επανεύρε τον ύπνον της!

Η λήθη λοιπόν επέζησε ;

Διάφοροι εταιρείαι καί μεγάλαι σχολαί αναφαίνονται δια να αντενεργήσωσι κατά της νέας εποχής ήτις υπήρξε χριστιανική.Η Σχολή των Εσαίων, ή της Αλεξανδρείας, ή των Πυθαγορείων καί άλλαι, Ιδρύονται καί ως υπόσχεσιν προς τους μαθητάς των επανιδρύουσι τάς αρχαίας παραδόσεις.

Μία σχολή εκ τούτων, συνεδύασε την αρχαίαν παράδοσιν προς την χρι-στιανικήν. Η σχολή αύτη ωνομάσθη των Ροδοσταύρων, της οποίας έδρα εγένετο διαδοχικώς, ή Αττική, ή Έφεσος καί ακολούθως το Βυζάντιον.
Οί Ροδόσταυροι, κατείχαν είς τάς κρυφίας αυτών διδασκαλίας τάς γνώσεις της αρχαίας σοφίας, συμβολιζομένας δια του Ρόδου καί της χριστικής σοφίας, συμβολιζομένας δια του Σταυρού.
Είς το Ρόδον πρέπει να βλέπη τις, ουχί το άνθος, αλλά το σχήμα του πενταγράμμου.
Οι Ροδόσταυροι, εδίδασκον τον άνθρωπον όστις έφθανεν είς ωρισμένον στρώμα της μυήσεώς του, ότι πάς άνθρωπος ώφειλε να προσπαθήση να εξαγάγη καί ελευθέρωση εκ του λήθαργου, ατομικάς τινας Ιδιότητας καί όταν ή δραστηριότης αύτη θα εξεδηλούτο, ή ανθρωπίνη ύπαρξις θα ηδύνατο δι' ευεργετικού τρόπου, να ενεργήση επί της ολότητας, να παραγάγη την γαλήνην, να δαμάση την τρικυμίαν καί να επαναφέρη την εΙρήνην πέριξ αυτής.
Καθίστατο ούτω προστάτης και ουχί κυρίαρχος.
Πάς μεμυημένος, έλεγον οι Ροδόσταυροι, όστις θέλει να έχη δυνάμεις ανωτέρας, πρέπει να αρχίση να εξάπλωση το καλόν καί να δίδη την ευτυχίαν πέριξ αυτού.
Ακολούθως, όταν ο μεμυημένος διήρχετο ωρισμένους βαθμούς μυήσεώς, ώφειλε να εξωτερικεύη το άτομόν του, επιτρέπων εις την ενσυνείδητον αυτού αρχήν, ν' απομακρυνθή του σώματος καί να υπάγη είς απόστασιν, δια να κάμη το καλόν είς τους ομοίους του.
Είς τον τρίτον βαθμόν των Ροδοσταύρων, Ο Διδάσκαλος έλεγεν είς τον μαθητήν ότι, εκείνος όστις θα εξωτερικεύετο καί όστις θα έκαμε την περίοδον των δοκιμασιών μετά καλής θελήσεως καί αγάπης, εκείνος ήδύναντο να ορμήση πέραν του Φυσικού Πεδίου καί να έλθη είς επαφήν μετά ανωτέρων υπάρξεων, αίτινες ζώσι πέραν του πεδίου τούτου.
Μετά την πτώσιν της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, ή Σχολή αύτη ήλλαξε κέντρον. Το κέντρον τότε μετετέθη προς Βορράν, προς την Αυστροουγγαρίαν. Ανερχόμενον προς τα Βορειοδυτικά, έφθασε είς την Γαλλίαν, είς την Αγγλίαν καί υπό την σκιάν της έδρασαν όλοι οι ισχυροί άνδρες οίτινες διεσκόρπισαν το καλόν είς τους Ομοίους των.
Βλέπομεν, ούτω, ν' αναφαίνεται το όνομα των Ροδοσταύρων είς την Αυστρίαν, Ουγγαρίαν, Γερμανίαν, Δανίαν, καί προς Νότον της Νορβηγίας καί τέλος, οριστικώς, είς την Γαλλίαν.
Διερωτώμαι, εν τούτοις, εάν αι αιρέσεις αύται είναι αληθείς Ροδόσταυροι;
Λίαν δύσκολον πρόβλημα, διότι εάν παραδεχθώμεν ότι οι Ροδόσταυροι ουτοι είναι αληθείς, όφείλομεν να παραδεχθώμεν ότι καί ή διδασκαλία των επίσης είναι τοιαύτη και ότι ακόμη και οι αρχηγοί των είναι επίσης αληθείς.
Αντιθέτως, εάν οι Ροδόσταυροι ούτοι δεν είναι αληθείς, τότε είναι άρπαγες από τους οποίους οφείλομεν να προφυλαχθώμεν.
Πιστεύω, εν πάσει περιπτώσει, ότι δεν ήσαν Ροδόσταυροι αλλά απλώς άνθρωποι ειλικρινείς.
Από της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Μύσται, λόγω της επιδρομής των βαρβάρων, ήναγκάσ9ησαν να καταφύγωσιν είς τόπους φιλόξενους καί τότε οι Ροδόσταυροι, εγκατεστάσθησαν εις την Γερμανίαν καί άλλοι ήλθον είς την Γαλλίαν.
Αλλά, μη υποθέσετε ότι οι Διδάσκαλοι ούτοι εσκόπευον να ιδρύσωσι κέντρον, διότι τούτο ήτο αδύνατον. Δεν ήτο όμως αδύνατον, να περιστοιχίζωνται από όμιλον τίνα ανθρώπων οίτινες υπήρξαν οι πιστοί μαθηταί των Διδασκάλων τούτων.
Μετά τον θάνατον των Διδασκάλων, οι μαθηταί μετέδωσαν την μύησιν καί έδημιουργήθη κινήσις τις ήτις έλαβε το όνομα των Ροδοσταύρων.
Η ρίζα, κατά βάθος, είναι Ροδοσταυρική, αλλά ή αντίστοιχος μυήσις δεν είναι.Μολονότι ή διδασκαλία ήτο των Ροδοσταύρων, αι διάφοροι κλείδες δεν μετεδόθησαν πλήρως και συνεπώς οφείλομεν να ομολογήσωμεν οτι πάντα τα βιβλία περί των Ροδοσταύρων, δέον να μελετώνται καλώς, ίνα συλλάβωμεν τάς αληθείας και αποφύγωμεν τα λάθη.

Ας ασχοληθώ μεν τώρα περί των ζώντων καί ας έλθωμεν είς την σύγχρονον εποχήν.

Επί του παρόντος, έχομεν διάφορον κίνησιν μυητικό-πνευματοκρατικήν. Κατ' αρχαιότητα έχομεν τον Πνευματικόν Ελεύθερον Τεκτονισμόν, τον Μαρτινισμόν, τον Βιλλερμοσισμόν, ελευθέρας ενώσεις μελετών, μαγνητικάς εταιρίας κτλ.

Εξετάζοντες τον Ελεύθερον Πνευματικόν Τεκτονισμόν, παρατηρούμεν την Έβραϊκήν παράδοσιν.

Το Τάγμα του Ναού (οι Ναϊται) εκδηλώνει την Αίγυπτιακήν παράδοσιν, της Μέμφιδος, Μισραΐμ.

Ό Μαρτινεσισμός, ο Βιλλερμοσισμός, δίδουν μύησιν Ροδοσταυρικήν, Εβραιο-Χριστιανικήν, την παρά των Ροδοσταύρων δηλονότι εφαρμοζομένην μέθοδον της άλλοτε, αλλά υπό νέαν μορφήν.

Ό Μαρτινισμός, τέλος, διαφέρει των άλλων εκ του γεγονότος ότι ο Ιδρυτής του ήτο αυστηρώς εμπεποτισμένος υπό βαθέων φιλοσοφικών ίδεών. Ό Saint - Martin, υπήρξεν ένας ενδόμυχος Χριστιανός καί ή κίνησις πού εδημιούργησε ήτο ελευθέρα με Χριστιανικάς καί επιστημονικάς τάσεις.

Ας ίδωμεν τώρα καί τον πνευματισμόν. Ή κίνησις αύτη εγεννήθη είς την Αμερικήν κατόπιν επεισοδίου τίνος το οποίον αναφέρω. Έζη, εις την χωράν ταύτην, μία οίκογένεια αποτελούμενη από τον πατέρα, μητέρα καί κόρην. Ημέραν τινα μετά το γεύμα, ή κόρη εκάθισε είς κάθισμα απέναντι του πατρός της, μεταξύ των δε υπήρχε μικρά τράπεζα, ήτις αίφνηδίως ηρχισε πηδώσα. ΟΙ άν­θρωποι αυτοί κατελήφθησαν υπό φόβου, δ δε πατήρ παρετήρησεν ότι μόλις ήγείρετο, ή τράπεζα εσταμάτα αποτόμως. Όταν εκάθητο πάλιν, ή τράπεζα επήδα πάλιν. Όταν επιστοποίησε τούτο εκάλεσεν αρκετούς επιστήμονας προ των οποίων επανέλαβε το πείραμα.
Έγένετο κατόπιν λόγος είς τάς εφημερίδας και ή πρώτη Ιδέα της πνευματιστικής τραπέζης εγεννήθη. Πάντες ανεγνώρισαν το πράγμα καί το πείραμα εσχολιάθη ευρύτατα. Διάφοροι άλλοι, κατόπιν, ανεζήτησαν τα αίτια καί τέλος δια του παιγνιδιού της ξύλινης τραπέζης κατεσκευασμένης δια ξυλίνων καρφίων, σχηματιζόντων μίαν ζωϊκήν μαγητικήν άλυσσον, κατώρθωσαν να παραγάγωσι φαινόμενα τίνα.
Δεν εισέρχομαι είς τάς λεπτομέρειας του πνευματισμού, θέλω, απλώς, να ειπώ ότι ο πνευματισμός δεν είναι άλλο παρά ή απτότερα εκδήλωσις των πνευ­ματικών οντοτήτων αιτινες δια του ενός η του άλλου τρόπου, προσπαθούσιν να εκδηλωθώσιν εις τους ανθρώπους. Βεβαίως, δεν εννοώ την τράπεζαν μόνον, αλλά και άλλους τρόπους εν χρήσει εις τας ψυχιστικάς σχολάς.
Προφανώς, είναι λογικόν να παραδέχεται κανείς τας εκδηλώσεις εις τας οποίας παρίσταται, δέον εν τούτοις να πιστοποιώνται αύται και να μη είναι τις ευκολόπιστος.

Αφού ωμιλήσαμεν, εν εξαιρετική συντομία περί των αρχαίων παραδόσεων, θα αναφέρω ως κατακλείδα, τους διαφόρους δεσμούς των αρχαίων παραδόσεων προς την παράδοσιν του Τάγματος του Κρίνου καί του Αετού. Η θεωρία αύτη, επιθυμεί να καταστήση το άτομον ίσχυρόν, Κύριον των νόμων της Δημιουργίας και δυνάμενον να αποφυγή τα κακοποιά αποτελέσματα των νόμων τούτων.
Ό Ιππότης του Κριναετού, θεωρείται ως άνθρωπος δυνάμενος να ευεργέτη τους ομοίους του διότι δύναται να θέση εκποδών τάς διαφόρους δυνάμεις αίτινες θίγουν τους ασθενείς και αρρώστους.
Βλέπομεν ότι την λέξιν Αγάπην την επρόφεραν εις το βάθος των υπογείων των Πυραμίδων, εις τας πεδιάδας της Ιουδαίας, εις την Έλλάδα, αλλ' ή Αγάπη έχει διάφορον χαρακτήρα, από ότι συνήθως νομίζεται, έχει εντελώς ίδιαιτέραν αξίαν δια το άτομον, διότι ή αγάπη αύτη δεν είναι πλέον ή αναμονή αμοιβής τίνος, αλλά ή απόλυτος άρνησις, ή θυσία άνευ της προσδοκίας ουδεμιάς αμοιβής.
Ή Μυσταγωγία διδάσκει τους Εκλεκτούς της να ευεργετώσι τους ομοίους των όχι μόνον δια να επιβεβαιώσωση την προσωπικότητα των αλλά δια να κάμωσι το καλόν χωρίς την ελπίδα της ανταποδόσεως.
Ή μύησις όμως δεν σταματά εκεί. Και άλλη τάσις υφίσταται, ή τάσις της ενώσεως του φυσικού προς .το αόρατον πεδίον. Ό εκλεκτός, φθάσας είς ώρισμένον στάδιον μυήσεως, εκπληρώσας τα καθήκοντα του ευεργέτου προς την ανθρωπότητα, δύναται να λαβή την χάριν να ορμήση από τον Κύκλον του Κόσμου προς τον Κύκλον του Ουρανού.