ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

ELIPHAS LEVI

• Πιστεύουμε στην αιώνια και αχανή ανώτατη αρχή της απαράλλακτης σοφίας και της δημιουργικής νοημοσύνης.
• Πιστεύουμε στην υπέρτατη ομορφιά της ισότιμης καλοσύνης και της ελεήμονος και αγαπητής δικαιοσύνης.
• Πιστεύουμε στη δημιουργικότητα της προόδου μέσα σε τάξη και σε μία αέναα προοδεύουσα τάξη.
• Πιστεύουμε στην αρχή της παγκόσμιας ζωής, στην αρχή του Όντος και των όντων, που είναι για πάντα διαφορετική από το Ον και τα όντα, αλλά αναγκαστικά παρούσα στο Ον και στα όντα.
• Πιστεύουμε ότι ολόκληρη η αρχή, ποτέ και πουθενά, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, να εγκλειστεί, να περιοριστεί, να προσδιοριστεί ή να οριστεί με οποιονδήποτε τρόπο· και ότι, σαν συνέπεια, οποιαδήποτε μορφή, οποιοδήποτε ειδικό όνομα, οποιαδήποτε προσωπική και αποκλειστική αποκάλυψη αυτής της αρχής είναι ειδωλολατρεία και λάθος.
• Πιστεύουμε ότι μέσα σε όλους μας υπάρχει αυτή η αρχή και μιλά στον καθένα μας με τη φωνή της συνείδησης.
• Αυτή η συνείδηση δεν μπορεί να φωτιστεί χωρίς τη συμμετοχή της πίστης, της λογικής, της επιστήμης και της πνευματικότητας.
• Πιστεύουμε στην απόλυτη λογική, η οποία πρέπει να καθοδηγεί και να διορθώνει τους ιδιαίτερους συλλογισμούς, να είναι η βάση για την πίστη και το θεμέλιο κάθε δόγματος, αλλιώς θα υπάρχει φανατισμός, ανοησία και λάθος.
• Πιστεύουμε στην απόλυτη αγάπη που ονομάζεται φιλανθρωπία και εμπνέει τη θυσία.
• Πιστεύουμε ότι για να αναπτυχθεί κάποιος πρέπει να προσφέρει. Ότι η ευτυχία του είναι απόρροια της ευτυχίας των άλλων και ότι ο ορθός έλεγχος του εγωισμού πρέπει να αρχίσει από τη σχέση μας με το γείτονα.
• Πιστεύουμε στην ελευθερία, στην απόλυτη ανεξαρτησία, στο ατομικό δικαίωμα και στη σχετική θειότητα της ανθρώ­πινης θέλησης, όταν αυτή κυβερνάται από την υπέρτατη λογική.
• Πιστεύουμε ότι ο ίδιος ο θεός —η μεγάλη απροσδιόριστη Αρχή— δεν μπορεί να είναι δεσποτικός κυβερνήτης, ούτε κριτής και δήμιος των δημιουργημάτων του· ότι δεν μπορεί να τα επιβραβεύει ούτε να τα τιμωρεί, αλλά ότι ο ίδιος ο νόμος επιφέρει το ανάλογο αποτέλεσμα. Συνεπώς, το καλό είναι από μόνο του η επιβράβευση για το καλό και το κακό είναι η τιμωρία, μα και το ίαμα, για το κακό.
• Πιστεύουμε ότι από μόνο του το πνεύμα της φιλανθρωπίας είναι απαρέγκλιτο στην έμπνευση αφοσίωσης και ειρήνης· αλλά και ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να υποπέσουν σε λάθος, ιδίως όταν δρουν σε πράγματα που δε γνωρίζουν και επομένως δεν κατανοούν.
• Πιστεύουμε στην καθολικότητα, δηλαδή, στην παγκοσμιότητα του δόγματος.
• Πιστεύουμε ότι στη θρησκεία όλοι οι νοήμονες άνθρωποι αποδέχονται τις ίδιες αλήθειες και διαφωνούν μόνο στην εξέταση των λαθών.
• Πιστεύουμε ότι οι περισσότερο λογικοί άνθρωποι είναι και οι πλέον υπομονετικοί, ενώ οι διώκτες όσων έχουν διαφορετικές πίστεις αποδεικνύουν από την ίδια τη βία των διώξεων τους ότι βρίσκονται σε λάθος.
• Πιστεύουμε ότι όλοι οι θεοί είναι φαντάσματα και όλα τα είδωλα ανύπαρκτα· ότι οι καθιερωμένες πίστεις θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε κάποιες άλλες και ότι ο σοφός άνθρωπος μπορεί να προσευχηθεί το ίδιο μέσα σε ένα τζαμί ή σε μια εκκλησία. Βέβαια προτιμούμε το τζαμί από την παγόδα και την εκκλησία από το τζαμί, με την προϋπόθεση ότι η εκκλησία δε θα κηλιδωθεί από την παρουσία ενός κακού ιερέα.
• Με μία κουβέντα, πιστεύουμε σε ένα μόνο θεό και σε μία μόνο θρησκεία. Στο θεό που ευλογεί όλους τους θεούς και στη θρησκεία που απορροφά ή εξαφανίζει όλες τις θρησκείες.
• Πιστεύουμε στην παγκόσμια, απόλυτη και αχανή ύπαρξη, που αποδεικνύεται από την απιθανότητα της ανυπαρξίας. Δηλαδή, δεν αποδεχόμαστε ότι το ανύπαρκτο μπορεί να υπάρχει, ούτε ότι μπορεί να γίνει κάτι.
• Στο Ον αναγνωρίζουμε δύο ουσιαστικούς τρόπους ύπαρξης, την ιδέα και τη μορφή, τη διάνοια και τη δράση.
• Πιστεύουμε στην αλήθεια, η οποία είναι Ον συλλαμβανόμενο από την Ιδέα.
• Στην πραγματικότητα, πιστεύουμε στην αλήθεια που είναι ιδέα αποδεδειγμένη ή που επιδέχεται απόδειξη από την επιστήμη.
• Πιστεύουμε στη Δικαιοσύνη, που είναι το Ον σε δράση, σε συμφωνία με την αληθινή του φύση και με λογικές αναλογίες.
• Πιστεύουμε στην αιώνια, προοδευτική αποκάλυψη του θεού μέσα από την εξέλιξη της διάνοιας και της αγάπης μας.
• Πιστεύουμε στο πνεύμα της αλήθειας, που είναι αδιαχώριστο από το πνεύμα της φιλανθρωπίας, και αναφερόμαστε σε αυτό, σύμφωνα με όσα πρεσβεύει η Καθολική εκκλησία, σαν:
• «Το πνεύμα της επιστήμης που αντιτίθεται στο σκοταδισμό των κακών ιερέων.
• »Το πνεύμα της διάνοιας που αντιτίθεται στην ανοησία της δεισιδαιμονίας.
• »Το πνεύμα της δύναμης να αντέχουμε τις προκαταλήψεις και τη συκοφαντία όσων έχουν ψεύτικη πίστη.
• »Το πνεύμα της ευσπλαχνίας του πατέρα προς το παιδί, το κοινωνικό ή ανθρωπιστικό, που αντιτίθεται στον ασεβή εγωισμό εκείνων που θα άφηναν όλους τους άλλους να χαθούν προκειμένου να σώσουν τις δικές τους ψυχές.
• »Το πνεύμα της σοφής συμβουλής, γιατί η αληθινή φιλανθρωπία αρχίζει με το πνεύμα και η πρώτη βοήθεια απευθύνεται στην ψυχή».
• Και τέλος «το πνεύμα του φόβου του κακού, που ποδοπατεί το φόβο των ανθρώπων και μας διδάσκει να μην προσφέρουμε στο κακό μία ιερόσυλη λατρεία, βασισμένη σε έναν ιδιότροπο και κακό θεό».
• Πιστεύουμε ότι αυτό το Πνεύμα είναι εκείνο των Ευαγγελίων και του Ιησού Χριστού.
• Αυτός είναι και ο λόγος που λατρεύουμε το ζωντανό, δρώντα θεό στον Ιησού Χριστό, δίχως να θεωρούμε τον τελευταίο σαν ξεχωριστό θεό, διαχωρισμένο από τον ίδιο το θεό. Επειδή ο Ιησούς υπήρξε ένας αληθινός άντρας και τέλειος άνθρωπος, μα και καθαγιασμένος από την πληρότητα του θείου Πνεύματος, το οποίο μιλούσε μέσα από το στόμα του και ζούσε και δρούσε μέσω αυτού.
• Πιστεύουμε στην ηθική και το θείο αίσθημα των Ευαγγελίων, των οποίων το γράμμα είναι ατελές, αλλά το πνεύμα αιώνιο.
• Πιστεύουμε ότι οι νόμοι του Μωϋσή, των Απόστολων και των Πάπων, που θεωρούνται διάδοχοι τους, είναι μεταβατικοί. Ο νόμος της φιλανθρωπίας είναι αιώνιος.
• Αυτός είναι και ο λόγος που δεν απορρίπτουμε και δεν καταδικάζουμε κανένα.
• Πιστεύουμε ότι ο καλώς εννοούμενος εγωισμός αρχίζει με τους άλλους και ότι αληθινά πλούσιος είναι εκείνος που προσφέρει.
• Πιστεύουμε στο αλάθητο του πνεύματος της φιλανθρωπίας και όχι στη δογματική αποκοτιά λίγων ανθρώπων.
• Πιστεύουμε στην αιώνια ζωή. Έτσι δε φοβόμαστε το θάνατο για τον εαυτό μας και για εκείνους που αγαπάμε.
• Συνυπογράφουμε τα δεκατρία άρθρα του Συμβόλου του Μαϊμωνίδη και θεωρούμε πως και οι Ισραηλίτες είναι αδέλφια μας.
• Πιστεύουμε ότι μόνο ο θεός είναι θεός, ενώ ο Μωάμεθ ήταν ένας από τους προκαταρκτικούς λόγους (έτσι αποδίδεται η έννοια της λέξης προφήτης) και τρέφουμε συμπάθεια προς τους Μουσουλμάνους.
• Βέβαια λυπούμαστε και κατηγορούμε τόσο τους Εβραίους γιατί μας φωνάζουν γκόι, όσο και τους Μουσουλμάνους, γιατί μας φωνάζουν γκιαούρηδες. Σε αυτή την περίπτωση είναι αδύνατο να τους συμπαθούμε, γιατί με αυτό εκτρέπονται από τα όρια της φιλανθρωπίας.
• Συνυπογράφουμε το Σύμβολο των Απόστολων, του Άγιου Αθανάσιου και της Νίκαιας, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι πρέπει να εξηγηθούν με έναν ιεραρχικό τρόπο και ότι εκφράζουν τα ύψιστα μυστήρια της απόκρυφης φιλοσοφίας.
• Αλλά κατακρίνουμε την καταδίκη και αφορίζουμε τον αφορισμό ως παραπτώματα ενάντια στη φιλανθρωπία και την παγκόσμια αλληλεγγύη.
• Αποδεχόμαστε το δεσποτικό και πειθαρχικό αλάθητο της κεφαλής της Εκκλησίας, αλλά θεωρούμε ανόητο να αναγνωρίζουμε στον Πάπα αυθαίρετο αλάθητο στη δημιουργία του δόγματος.
• Ο Πάπας είναι ο νόμιμος ερμηνευτής και διατηρητής των αρχαίων πίστεων. Εάν, όμως, επιθυμεί να επιβάλλει νέες, τότε ξεστρατίζει από το μονοπάτι του καθήκοντος του και δεν έχει πλέον περισσότερη εξουσία από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος που λεει ανοησίες.
• Μελετάμε την παράδοση, αλλά δεν την αντιμετωπίζουμε με κριτική διάθεση, γιατί αυτή είναι ο κοινός αποδέκτης τόσο των λαθών της αρχαιότητας, όσο και των αληθειών της.
• Τέτοια είναι η ομολογία πίστης που θα έπρεπε να ενώνει και να απορροφά σιγά-σιγά όλες τις άλλες. Τέτοια είναι η θρησκεία των μεγάλων ψυχών που έρχονται. Πόσοι άραγε άνθρωποι είναι σήμερα ικανοί να την κατανοήσουν; Δεν μπορώ να πω, αλλά σκέφτομαι ότι εάν ένας προφήτης μιλούσε για αυτή δημόσια, εμπρός σε όλους τους συναθροισμένους λαούς, θα τον λιθοβολούσαν οι ιερείς, θα τον περιφρονούσαν οι λαοί και σύντομα θα τον απαρνούνταν και οι λίγοι σοφοί άνθρωποι.
• Στο μεταξύ, ο Πάπας φτιάχνει στρατό και επινοεί δόγματα. Ο Βεϊγιό διυλίζει τη χολή του και αναλύει τις μυρωδιές του Παρισιού. Το Παρίσι, με τη σειρά του, κλείνει τη μύτη του μπρος στις μυρωδιές την Βεϊγιό. Ο Βεϊγιό «νίπτει τας χείρας του» για όλα αυτά και λεει: απλώς αυτό είναι το άρωμα της Ρώμης!
• Και η προσωρινή ανώτατη αρχή, η πόρνη του Βατικανού, δεν κοκκινίζει που έχει για νταβατζή της τον Βεϊγιό.
• Στο Παρίσι η λογοκρισία απαγορεύει την παρουσίαση του Γαλιλαίου του Πονσάρ.
• Ω! βασίλειο του φόβου παντοτινά αναγεννούμενο, συνεχιζόμενη επανάσταση του κτήνους ενάντια στον άγγελο, αναπόφευκτη συμμαχία των τυράννων ενάντια στην ελεύθερη μα ηλίθια διάνοια που καταδικάζει το πνεύμα πόσο καιρό θα συνεχίσεις να κάνεις άνω-κάτω τούτο το φτωχό κόσμο;