ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ "NON NOBIS DOMINE..."

Στο παρόν κείμενο εκθέτω μερικές σκέψεις μου σχετικά με τον Ψαλμό από τον οποίο προέκυψε το "Non Nobis Domine...".

Πρόκειται για τον Ψαλμό 113:9, σύμφωνα με την αρίθμηση της Vulgata που χρησιμοποιείται κυρίως στην Ελλάδα ή για τον Ψαλμό 115:1 στην έκδοση του King James.
Πρόκειται για ένα αξιόλογο καθώς και ιδιόρρυθμο στίχο, καθώς, μαζί με τον επόμενο στοίχο 10, φαίνεται ξεχωριστός τόσο από τους προηγούμενους στίχους (1-8), οι οποίοι αναφέρονται στα θαύματα που συντελέσθηκαν κατά την Έξοδο, όσο και από τους επόμενους (11-26) οι οποίοι φαίνεται να αποτελούν συνέχεια των 1-8, καθώς συνεχίζουν ως δοξαστικοί την ευχαριστία για τον Θεό που εξασφάλισε την Έξοδο.
Οι στίχοι 9-10 έχουν ως εξής:
9 Μὴ ἡμῖν, κύριε, μὴ ἡμῖν, ἀλλ’ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ ἀληθείᾳ σου,
10 μήποτε εἴπωσιν τὰ ἔθνη Ποῦ ἐστιν ὁ θεὸς αὐτῶν;

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι στην πραγματικότητα το κείμενο που έχουμε στα ελληνικά καθώς και το αγγλικό, το οποίο προέρχεται από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα έχει ένα λάθος. Ο στίχος 10 στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο είναι: לָמָּה, יֹאמְרוּ הַגּוֹיִם:    אַיֵּה-נָא, אֱלֹהֵיהֶם και μεταφράζεται ως: "Διά τούτο τα έθνη θα λένε: «Πού είναι τώρα ο Θεός τους;"
Σε ελεύθερη μετάφραση και σε σύγχρονη απόδοση λοιπόν, οι δύο αυτοί στίχοι θα μπορούσαν αν μεταφραστούν ως εξής: "Όχι σε μένα Κύριε, όχι σε μένα, αλλά στο Όνομά σου δώσε τη Δόξα, στο Έλεός σου και στην Αλήθεια σου, γιατί τα έθνη θα έλθουν και θα πουν: Πού είναι τώρα ο Θεός τους;"

Αναφέρονται οι στίχοι αυτοί στο Όνομα, στο Έλεος και την Αλήθεια του Κυρίου και καλούν τον Κύριο να δοξάσει, να φωτίσει δηλαδή, τις τρεις αυτές ιδιότητές του, οι οποίες εκφράζονται με τρεις έννοιες πολύ οικίες στους μελετητές του εσωτερισμού.
Από τις τρεις έννοιες αυτές, το Έλεος και την Αλήθεια συναντούμε συχνά παριστάμενες από δύο πυλώνες.

Είναι οι δύο Θείες αρχές, η Αγάπη και η Σοφία οι οποίες εκδηλωμένες στον δημιουργημένο κόσμο μπορούν να εκφραστούν ως Έλεος και Αλήθεια. Στον Τεκτονισμό συναντούμε αυτή τη δυαδικότητα, έστω και με, φαινομενικά, διαφοροποιημένη ερμηνεία, ως τις κολώνες J και B ενώ στην Kαμπαλά η αναλογία είναι ευθεία, ως οι πυλώνες της Αυστηρότητας και του Ελέους.
Το δε Όνομα, στον Τεκτονισμό εκφράζεται από τον πανεπόπτη οφθαλμό, καθώς εντός του τριγώνου αναγράφεται το όνομα του Θεού, ως G ή ως IHVH, με εβραϊκή ή λατινική γραφή, ενώ στην Καμπαλά εκφράζεται από την μεσαία στήλη του Δέντρου και υλοποιείται στις περιοχές των στεμμάτων Αϊν, Αϊν Σοφ και Αϊν Σοφ Αούρ.

Έτσι λοιπόν, ο 9ος στίχος αποτελεί ουσιαστικά μια απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού αλλά και την υπόδειξη ενός δρόμου ο οποίος διέρχεται μεταξύ των δύο Αρχών, της Αγάπης και της Σοφίας, και ο οποίος οδηγεί στο Όνομα του Θεού. Και καθώς το Όνομα είναι η έκφραση της Ουσίας κάθε όντος, μέσω του Λόγου, ο δρόμος αυτός οδηγεί στην Ουσία του Θεού.

Οι Αδελφοί Ναΐτες λοιπόν, δεν είχαν χρησιμοποιήσει έναν απλό στίχο, ως motto τους. Είχαν χρησιμοποιήσει όλη τη Διδασκαλία της Επανενσωμάτωσης, της επιστροφής στο Θείο, μέσα σε ένα στίχο. Αυτός ο στίχος λοιπόν, αυτός ο υπέροχος χάρτης για τον δρόμο της επιστροφής, είναι ένας σπουδαίος Ναϊτικός θησαυρός που διασώθηκε, περνώντας μεταμφιεσμένος μέσα από τις επικράτειες των Παπών και των Βασιλέων, μέσα από τα χρόνια και τους αιώνες, πάντα ζωντανός, πάντα φωτεινός, για όσους είχαν ώτα για να τον ακούσουν και μάτια για να τον δουν.

Θ.Α.