ΤΟ ΑΛΜΑ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗ-ΑΛΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Παρά τις όποιες κατηγορίες έχει υποστεί ο τεχνολογικός πολιτισμός μας και ειδικότερα η πληροφορική και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, η αλήθεια είναι ότι για τον προσεκτικό παρατηρητή η πορεία της αποτελεί μια συντομογραφία αλλά και ένα έναυσμα για την επόμενη φάση του πολιτισμού μας!

Η πληροφορική ξεκίνησε από μια ψηφιακή διαχείριση της πληροφορίας με την μορφή 1 / 0 ή, για να το κάνουμε πιο φιλοσοφικό, ύπαρξη / ανυπαρξία, άσπρο / μαύρο, και με τον τρόπο αυτό βοήθησε στο να τοποθετήσουμε αυστηρές ταμπέλες (και μάλιστα με μια μανιχαϊστική διάθεση) στα αντικείμενα, τα γεγονότα, τις πράξεις.

Παρόμοια, η ζωή μας μέχρι σήμερα χρησιμοποιεί τον αυστηρό καθορισμό και την απόδοση συγκεκριμένων ιδιοτήτων τόσο στα αντικείμενα του περιβάλλοντός μας όσο και στα άτομα, στα συναισθήματα και τις σκέψεις. Ας μην ξεχνάμε μάλιστα ότι ακόμη κι ο Αδάμ, η πρώτη δουλειά που έκανε ήταν να δώσει ονόματα στα ζώα. Κι αυτό γιατί μόνο μέσα από την αντιπαραβολή με το καθορισμένο περιβάλλον του ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ορίσει τον εαυτό του και να αντιληφθεί ποιος είναι.

Όμως, τόσο η σύγχρονη φυσική όσο και η καθημερινή μας εμπειρία μας διδάσκουν ότι αυτή η απολυτότητα στην απόδοση ταμπελών είναι, στην πραγματικότητα, τελείως λάθος, καθώς μόνο χονδρικά μπορεί να αποδώσει έννοιες σε καταστάσεις των οποίων τα χαρακτηριστικά αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον, τις συνθήκες, ακόμη και τον παρατηρητή. Στην αρχή υπήρχε ο Νεύτων με το απόλυτα γεωμετρημένο σύμπαν του που μπορούσε να αντιληφθεί η λογική κάθε ανθρώπου. Εκεί, δύο παράλληλες ευθείες δεν ενωνόταν ποτέ κι ο χρόνος ήταν ένα σταθερό μέγεθος. Στη συνέχεια ο Αϊνστάιν έκανε το πρώτο μεγάλο άλμα σπάζοντας την εύκολη και άτεγκτη γεωμετρική εικόνα του σύμπαντος καθώς στη δική του περιγραφή οι παράλληλες γραμμές συναντιόταν στο άπειρο και, πολύ περισσότερο, δεν υπήρχαν ευθείες,ενώ ο χρόνος έμοιαζε με λάστιχο που πότε τεντωνόταν και πότε συρρικνωνόταν. Και σήμερα η κβαντική φυσική μας λέει ότι δεν υπάρχουν ευθείες, δεν υπάρχει χρόνος κι όλα εξαρτώνται από το ν παρατηρητή.

Κι ενώ στην διάρκεια των αιώνων η ανάπτυξη της συνείδησης και της πνευματικότητας θα έπρεπε να ακολουθήσει την ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης, σπάζοντας τα κελύφη των κατεστημένων μορφών αντίληψης, περνώντας έτσι σε ένα ανώτερο επίπεδο, αυτό δεν συνέβη ποτέ κι έτσι η πνευματικότητα του ανθρώπου παρέμεινε εγκλωβισμένη σε απλοϊκές μορφές που αδυνατούν να διαχειριστούν τη σημερινή πραγματικότητα και την νέα κοσμοθεωρία.

Έτσι, ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει ένα διχασμό, ένα βίαιο σκίσιμο ανάμεσα σε αυτά που η νέα αντίληψη του σύμπαντος τον υποχρεώνει να αντιληφθεί και να εφαρμόσει και σ’ αυτά που του είναι εύκολο, συνηθισμένο, βολικό να εφαρμόζει που όμως είναι, πλέον, ψεύτικα κι αναποτελεσματικά. Προϊόν αυτού του διχασμού είναι τα ψυχολογικά προβλήματα, το άγχος και οι εξ αυτών απορρέουσες ασθένειες που θερίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες.

Και για να επανέλθουμε στον αρχικό συλλογισμό, στον τομέα της πληροφορικής γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια για το επόμενο μεγάλο άλμα που θα αφορά την κατασκευή κβαντικών επεξεργαστών, στους οποίος μια κατάσταση θα μπορεί να είναι 1, 0, και τα δύο ταυτόχρονα ή κανένα. Και καθώς αυτό είναι ήδη ένα τεκμηριωμένο φυσικό φαινόμενο (επομένως είναι αλήθεια), διερωτάται κανείς μήπως ο άνθρωπος για το επόμενο εξελικτικό του βήμα θα πρέπει να αφήσει πίσω του τις μανιχαϊστικές ταμπέλες και να κάνει την υπέροχη υπέρβαση για μια κατάσταση συνείδησης όπου όλα είναι ένα και καθένα εμπεριέχει το όλον ή το τίποτε.