ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πού κατοικεί το Πνεύμα; Ή μήπως είναι καλύτερα να ρωτήσουμε «πότε» κατοικεί το Πνεύμα;

Ο χρόνος βιώνεται από τους ανθρώπους ως μια γραμμική διαδοχή στιγμών που διαδέχονται η μία την άλλη από το παρελθόν προς το παρόν και το μέλλον. Ακόμη και για τους πολιτισμούς για τους οποίους ο χρόνος έχει μια κυκλική ή σπειροειδή μορφή, η καθημερινή τους συνείδηση για το χρόνο είναι η ίδια.

Στον υλικό μας κόσμο και για την καθημερινή μας εμπειρία φαίνεται ότι η ροή του χρόνου είναι σταθερή και εξαρτάται ουσιαστικά από την «ποσότητα» των πράξεων που μπορούν να πραγματοποιηθούν, να χωρέσουν, σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με άλλα λόγια, με έναν πιο «επιστημονικό (!)» ορισμό, αυτό που συνειδητοποιούμε ως καθημερινή, βιωματική εμπειρία, είναι η «ποσότητα» των πράξεών μας προς την «ποσότητα» του χρόνου που αυτές χρειάζονται για να υλοποιηθούν. Λέμε, για παράδειγμα, πως χρειάζονται 10 λεπτά για να πάω από το σπίτι μου στην πλατεία. Δηλαδή η πράξη «πηγαίνω από το σπίτι στην πλατεία» προς την χρονική ποσότητα «10 λεπτά» μας δίνει μια μονάδα, ένα μέτρο μέτρησης ώστε να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητά μας.

Είναι όμως πάντα έτσι;

Πόσες σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς σε ένα λεπτό; Πόσες εικόνες να φανταστεί; Και στα όνειρά μας; Ένα όνειρο που μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία διάρκειας μαις ημέρας ή ενός μήνα διαρκεί, συνήθως, κάποια λεπτά ή δευτερόλεπτα, χωρίς να έχουμε την αίσθηση ότι το είδαμε σε fast forward.

Τι γίνεται τότε με το χρόνο; Πού πηγαίνει αυτό το συναίσθημα σταθερότητας της ροής του;

Σκέφτομαι ότι εκεί και τότε που κατοικεί το Πνεύμα, ο χρόνος των σκέψεων, των συναισθημάτων, των ονείρων μας, ο χρόνος του Πνεύματος μας πρέπει να είναι διαφορετικός αλλά, παρόλα αυτά, αλληλένδετος με την καθημερινότητά μας, με την υλική μας εμπειρία, όπως διαφορετικά αλλά αλληλένδετα μεταξύ τους είναι το Πνεύμα, η Ψυχή και το Σώμα μας. Σκέφτομαι ότι για να συμβαίνουν τα παραπάνω, ο χρόνος του Πνεύματος (ίσως και ο χώρος, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση), θα πρέπει να έχει ένα σημείο επαφής, αγκύρωσης, στο χρόνο της υλικής μας συνειδητότητα, της καθημερινής μας υπόστασης, αλλά από το σημείο αυτό να εκτείνεται σε μια άλλη διάσταση. Ένα παραστατικό σχήμα θα ήταν το εξής:

Έτσι λοιπόν, σε κάθε δεδομένη στιγμή, το πνεύμα μας φαίνεται ότι μπορεί να δημιουργεί μια καινούργια χρονική γραμμή η οποία επεκτείνεται καταλαμβάνοντας την ποσότητα του άλλου» χρόνου που χρειάζεται το πνεύμα, με άλλα λόγια, περιέχει όλη την «ποσότητα» του χρόνου που περιλαμβάνει όλες τις συλλήψεις του πνεύματος εκείνη τη χρονική στιγμή. Κι επειδή ο χρόνος που χρειάζεται το πνεύμα από την υλική μας πραγματικότητα μπορεί να είναι περισσότερος από μια στιγμή, η γραμμή αυτού του «άλλου» χρόνου μπορεί να μετακινείται κάθετα ως προς τον υλικό μας χρόνο, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δημιουργώντας έτσι ένα επίπεδο στην διάσταση του «άλλου» χρόνου, προσδίδοντας έτσι μια δεύτερη διάσταση στον «άλλο», πνευματικό χρόνο. Για παράδειγμα, αν στα όνειρά μας δούμε ένα περιστατικό που καλύπτει μια ονειρική, πνευματική διάρκεια μια ημέρας και μας πάρει τρία λεπτά στον υλικό μας χρόνο για να το δούμε, αυτό μπορεί να παρασταθεί ως εξής:

Τελικά, με δεδομένο το γεγονός ότι οι λειτουργίες της σκέψης, των ονείρων, των συναισθημάτων μας και γενικά οι πνευματικές μας λειτουργίες είναι αληθινές, αποτελούν δηλαδή τμήματα της πραγματικότητας, τείνω να διαμορφώσω την άποψη ότι εκτός των τριών διαστάσεων του υλικού μας κόσμου, θα πρέπει να εισάγουμε την έννοια των δύο επιπλέον διαστάσεων (ή ίσως και τριών) του χρόνου. Επιπλέον δε, θα πρέπει να δούμε εάν υπάρχουν τρόποι να διαχειριστούμε συνειδητά τις νέες αυτές διαστάσεις, εντάσσοντάς τες λειτουργικά στην καθημερινότητά μας, «κερδίζοντας» έτσι χρόνο και βελτιώνοντας την πνευματική, ψυχικά αλλά και υλική μας ζωή.