ΤΑΡΟ ΚΑΙ ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ

Τα σύμβολα, ως μη γλωσσικές παραστάσεις, πολλές φορές χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά μηνυμάτων, εννοιών, ακόμη και συναισθημάτων ή διδασκαλιών μεταξύ πολιτισμών που τους χώριζαν είτε ο χώρος είτε ο χρόνος.

Ακριβώς αυτή η ευκολία των συμβόλων να αναγιγνώσκονται και να μεταφράζονται, άλλοτε πιο εύκολα ή πιο δύσκολα και άλλοτε από περισσότερους ή λιγότερους, τα έκανε ιδανικά μέσα για τη μεταφορά της γνώσης μεταξύ γενεών και μεταξύ λαών, ακόμη ή πολύ περισσότερο σε περιόδους που η γνώση αυτή ήτα απαγορευμένη ή κυνηγημένη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των συμβόλων, ειδικά ορισμένων από αυτά που ο Καρλ Γιούνγκ αποκάλεσε «αρχέτυπα», είναι ότι μπορούν να επικοινωνούν με το υποσυνείδητό μας χωρίς την συνειδητή μας κατανόηση, ακριβώς επειδή έχουν δημιουργηθεί από αυτό.

Τέσσερα από αυτά τα σύμβολα που διατρέχουν την ανθρώπινη ιστορία είναι το ξίφος, η κούπα, η ράβδος και το νόμισμα.

Το καθένα από αυτά εκφράζει μια αρχετυπική έννοια: Το ξίφος την διεισδυτική και ενεργητική αρσενική αρχή, η κούπα την περικαλυπτική και δεκτική θηλυκή αρχή, η ράβδος την βασιλεία στο πνευματικό επίπεδο ενώ το νόμισμα ή διαμάντι την δεσποτεία στο υλικό επίπεδο.

Ο μελετητής του δυτικού εσωτερισμού πολύ εύκολα θα αναγνωρίσει σε αυτά σύμβολα, τα τέσσερα σύμβολα της τράπουλας του Ταρό, το ξίφος, την κούπα, τη ράβδο και την εγγεγραμμένη σε κύκλο πεντάλφα ή δηνάριο ενώ εξίσου εύκολα όλοι μας θα αναγνωρίσουμε τα σύμβολα αυτά και στην βέβηλη εκδοχή του Ταρό, την τράπουλα των χαρτοπαιγνίων με την μορφή που έχουν τα σπαθιά, οι κούπες, τα μπαστούνια και τα καρά.

Στο Ταρό, μεταξύ των άλλων τα τέσσερα αυτά σύμβολα αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Το ξίφος τον Αέρα, η κούπα το Νερό, η ράβδος τη Φωτιά και η πεντάλφα ή δηνάριο τη Γή.

Όμως, όπως είπαμε, τα σύμβολα δεν σταματούν ποτέ να ταξιδεύουν και να οδηγούν την γνώση και την διαίσθηση των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και τις χώρες κι έτσι ξαναβρίσκουμε τα σύμβολα αυτά ως κύρια σύμβολα του Θείου Πάθους του Ιησού: το ξίφος με τη μορφή της λόγχης που τρύπησε την πλευρά Του και τον πνεύμονά του, την κούπα ως την κούπα του Μυστικού Δείπνου, το Ιερό Δισκοπότηρο που η παράδοση λέει αργότερα ότι συνέλεξε το αίμα και το νερό από την πληγή της λόγχης (και δείτε εδώ την συνεργασία της αρσενικής και της θηλυκής αρχής), τη ράβδο ως την καλαμένια ράβδο που συμβόλισε στο Θείο Δράμα την βασιλεία επί των Ιουδαίων που ως βασιλέας «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην» (Λουκ.12,49) και τα δηνάρια ως τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα που διατέθηκαν για να αγοραστεί ο αγρός του κεραμέως για τον ενταφιασμό των ξένων.

Και το όμορφο με την θέση των συμβόλων αυτών είναι ότι βλέποντάς τα στο Θείο Πάθος, μας μιλάνε με τον ίδιο τρόπο και με τις ίδιες έννοιες που μας μιλάνε και στη μικρή αρκάνα του Ταρό. Μένει σε εμάς να διαλογιστούμε επ’ αυτών και να τα αφήσουμε να μας διηγηθούν το ρόλο τους και το συμβολισμό τους στην ωραία ιστορία του Θείου Πάθους.