Σας παρακαλώ. Λίγος σεβασμός...

"Σας παρακαλώ. Λίγος σεβασμός" παρακαλούσε ο ιερέας τον όχλο που βρισκόταν στην εκκλησία, καθώς κουτσομπόλευε δυνατά, συζητούσε επαγγελματικά, χαριεντιζόταν με φίλους και γνωστούς, περιμένοντας το λάδι του ευχελαίου.

Όμως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται ούτε μπορεί κανείς  να ικετεύσει γι’ αυτόν. Ο σεβασμός κερδίζεται.

Η ιεροπρέπεια της λειτουργίας έχει χαθεί εδώ και πολλά χρόνια για την πλειονότητα των πιστών.

Η μαγική αρχαία γλώσσα είναι πια ακατανόητη και οι συμβολισμοί των κειμένων, νεκρό γράμμα. Κι ότι έχει απομείνει, είναι προλήψεις και δεισιδαιμονίες για μια μεταθανάτια ζωή κι ένα τιμωρό θεό.

Διερχόμεθα το Πάσχα, μια περίοδο που η βίωση της θα μπορούσε να μας οδηγήσει σ´ ένα μαγικό πέρασμα από  μια πεζή ζωή σε μια πνευματική ανάταση. Κι όμως, κουβαλάμε την οργισμένη καθημερινότητα μέσα σε ιερούς χώρους και σε τελετές στις οποίες ψυχαναγκαστικά συμμετέχουμε, χάρη στη δύναμη της συνήθειας και το φόβο μιας θειας τιμωρίας. Κι αυτό δεν είναι ιερό. Δεν μετασχηματίζει το λάδι σε "έλαιον ειρήνης" ούτε το κρασί και το ψωμί σε Θεία Κοινωνία.

Αυτό δεν είναι Χριστός.

Είναι μάλλον το αντίθετο...