ΚΑΨΤΕ ΤΗ ΜΑΓΙΣΣΑ, ΚΑΨΤΕ ΤΗ ΜΑΓΙΣΣΑ…

Η ελληνική κοινωνία εθελοτυφλεί.

Η ελληνική θυμοσοφία είναι γεμάτη από παροιμίες όπως «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί» ή «η δική μου μάνα πέθανε, κανενός μην απομείνει».

Από την άλλη, η ελληνική οικογένεια μεγάλωσε γενιές με τη φράση «τι θα πουν οι άλλοι».

Μέσα σε δυο φράσεις, η διδαχή για την αδιαφορία σον πόνο του συνανθρώπου αλλά και η απονομή σπουδαιότητας στο δήθεν της κοινωνικής αναγνώρισης.

Κι όλα αυτά μέσα σε ένα πατερναλιστικό κράτος – πατερούλη που, προκειμένου να κρατά τα παιδιά του στην μέγγενη της «αγκαλιάς» του, ηθικολογούσε και ηθικολογεί ασύστολα και, συνεπικουρούμενο από την εκκλησία και την πολιτεία, κατασκεύαζει ένα ηθικό – θρησκευτικό οικοδόμημα, όπου το «φαίνεσθε» ήταν σπουδαιότερο από το «Είσθαι». Ένα οικοδόμημα όπου το σεξ ήταν αμάρτημα, ο πόθος κολάσιμος και ο έρωτας έπρεπε να καταλήγει σε γάμο, εκτός κι αν όλα αυτά γινόταν κρυφά, οπότε ήταν ΟΚ!

Έτσι, σε όλες τις κωμοπόλεις υπήρχαν πόρνες (χρειαζόταν πόρνες!) αλλά απαγορευόταν η κατασκευή οίκων ανοχής. Αλλά κι όταν επιτράπηκε η λειτουργία τους, για την άδεια χρειαζόταν μέχρι και η σύμφωνη γνώμη της οικίας Μητρόπολης!!!

Και όπως η κοινή λογική δείχνει, όπου υπάρχουν απαγορεύσεις, ανθεί η παρανομία. Αυτό το έμαθε πολύ σκληρά η Αμερική με την ποτοαπαγόρευση αλλά σε εμάς δεν έφτασε ποτέ αυτό το δίδαγμα.

Κι έτσι, αντί για οργανωμένους και εποπτευόμενους οίκους ανοχής, απενοχοποιημένους και ενταγμένους σε ένα κοινωνικό και αστικό οικοδόμημα, έχουμε εμπόριο λευκής σάρκας, νέα κορίτσια ερείπια, να εκδίδονται για τη δόση τους, ανεξέλεγκτα κρυφά μπουρδέλα, AIDS και μεταδιδόμενα νοσήματα, μια κοινωνία στους υπονόμους της ζωής.

Και τώρα έχουμε και φωτογραφίες! Φωτογραφίες από ανθρώπους ναυάγια που η γνωστοποίηση των ονομάτων και των προσώπων τους, τους αφαίρεσε και την τελευταία ελπίδα να ξεφύγουν από τη ζωή αυτή.

Κάψτε τις μάγισσες λοιπόν. Κόψτε τους το κεφάλι και κρεμάστε το στα τείχη της κοινωνικής δικτύωσης. Όχι γιατί είχαν AIDS, αλλά γιατί έδειξαν το αληθινό πρόσωπο της υποκρισίας της κοινωνίας μας.

Κι όλα αυτά, γιατί το κράτος και η ηθική του ήθελαν, θέλουν, τους πολίτες υποχείριά τους. Γιατί για άλλη μια φορά η κοινωνία και το κράτος αρνείται να αντιληφθεί ότι αν θέλουμε ένα ευνομούμενο κράτος και ευτυχισμένους πολίτες, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ελευθερία. Ελευθερία στην δημιουργία εποπτευόμενων οίκων ανοχής, όπως αποποινικοποίηση της (εποπτευόμενης) χρήσης των ναρκωτικών ουσιών, κι όπως αυτοέλεγχος και αυτοδιάθεση του σώματος.

Όμως, είπαμε, «θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία»…