ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το υπέρτατο συναίσθημα...
Γυρίζω απ' το μακρύ ταξίδι της ζωής... Κουρασμένος, φορτωμένος χαρές και απογοητεύσεις που ξέρω ότι είναι όλες δικές μου.
Από μακριά βλέπω να με περιμένουν στην πόρτα... κι οι δυο τους... Χαρούμενοι με κοιτούν κι εγώ τους βλέπω αλλά δεν τους ξεχωρίζω καλά. Έχουν περάσει χρόνια και δεν θυμάμαι τις εικόνες τους. Ξέρω όμως ότι είναι αυτοί.
Η κούραση που με έχει καταβάλει, τα χρόνια που σέρνω πίσω μου ξαφνικά φεύγουν όλα και τρέχω...
Ανοίγουν τις αγκαλιές τους και χώνομαι σ' αυτές... σ' αυτή, γιατί τώρα κι οι δύο έγιναν μία αγκαλιά, γεμάτη αγάπη.
Κλαίω, κλαίω δυνατά, τόσο δυνατά που τα πνευμόνια μου δεν το αντέχουν. Κλαίω και φωνάζω γιατί νιώθω όλες τις απογοητεύσεις, τις λύπες να φεύγουν από πάνω μου παρασυρμένες από τα δάκρυά μου. Κλαίω και θέλω να τους πω πόσο μου έλειψαν. Θέλω να τους φωνάξω, να τους μαλώσω, να παραπονεθώ που με έστειλαν στον κόσμο και θέλω να τους φιλήσω που τους ξαναβρήκα.
Κλαίω με αναφιλητά, κλαίω και προσπαθώ να μιλήσω αλλά δε βγαίνει η φωνή απ' το στόμα μου, πνίγεται στο δάκρυά μου. Κλαίω κι αυτό το κλάμα μοιάζει να κρατάει αιώνια ώσπου όλα γλιστρούν από πάνω μου και μένω ελαφρύς και καθαρός, σα μωρό. Οι αναμνήσεις μου σβήνουν και το μόνο που μου μένει είναι το απόλυτο συναίσθημα πληρότητας, ότι ολοκλήρωσα τον κύκλο, επέστρεψα...