Α-ΛΗΘΗ-Α

Ο Άνθρωπος...
στέκεται στην άκρη της άμμου
κι θάλασσα του χρόνου κείται στα πόδια του.

Σκοτάδι τριγύρω του
και μόνο η σελήνη γλυκαίνει με το φως της το αρχέγονο αυτό σκοτάδι,
χαράζοντας το μέλλον με αστράλια,
μονοπάτι στη θάλασσα των αιώνων.

Κύματα σπάνε πάνω στα βράχια της λήθης
κι ο άνθρωπος...
(σκέφτομαι, άρα υπάρχω...
ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτε...)
ουρλιάζει, γιγαντώνεται
και σπάει τα βράχια της λήθης.

Ματωμένος, καταβεβλημένος από την προσπάθεια, σκονισμένος από τα συντρίμματα της λήθης
πλένεται στο χρόνιο νερό
οιδών, συν-οιδών, α-ληθινός.

Ω Άνθρωπε, ω Χρόνε
η Αλήθεια φέρνει το θάνατό σας
του ενός προς την αιώνια ζωή
του άλλου προς το αιώνιο μηδέν.
Μια μάχη θα είναι πάντα η μοίρα σας
ποιος από τους δύο θα πάρει την μία ή την άλλη θέση.

Και μόνο η σελήνη θα γλυκαίνει με το φως της την αρχέγονη μάχη σας

χαράζοντας το μέλλον με αστράλια,

μονοπάτι στη θάλασσα των αιώνων.