Ω ματαιοδοξία...

Ένας τάφος φτωχικός, χωνεμένος στο χώμα, που μόνο ένας σκουριασμένος σταυρός έχει μείνει μ' ένα όνομα με μπογιά, μισοσβησμένο. Ένας τάφος εξαφανισμένος, με μόνο απομεινάρι ένα σκαλισμένο σταυρό και σπασμένα κομμάτια ενός παλιού, σιδερένιου κιγκλιδώματος να μαρτυρούν την πολυτέλεια με την οποία κάποτε ήταν φτιαγμένος. Ένας τάφος - οίκος, για να κατοικούν άψυχα σώματα και να διαλαλεί τον πλούτο των αποθανόντων και των απογόνων. Ω ματαιοδοξία, πόσο απατηλή είναι η παρηγοριά, πόσο εφήμερη η δύναμή σου και πόσο βαριά τα δεσμά σου...