Με ποιόν να μοιραστείς...
Ένα "εκ βαθέων" ποίημα του 2005.
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ...
Με ποιόν να μοιραστείς
Το όραμα του παλιού μοναστηριού με τους γέρους Δασκάλους
Να κρατούν άσβεστο λύχνο
Την παλιά, τη Θεία Γνώση…
Με ποιόν να μοιραστείς
Το φτερούγισμα της καρδιάς
Και το δάκρυ της συντριβής σου
Όταν στα όνειρά σου
Σ’ αγγίζει ένας άγγελος…
Με ποιόν να μοιραστείς
Τα φτερά του αετού που φυτρώνουν στην πλάτη σου
Και το κατάλευκο κρίνο που ανθίζει απ’ την καρδιά σου
Όταν στην προσευχή σου,
Στην κραυγή της καρδιάς σου προς τον Ουρανό,
Ορθώνεσαι πιστός ιππότης και φωνάζεις:
« Non nobis, Domine, non nobis
Sed nomini tuo da Gloriam»…
Η άκρη του ξίφους αστράφτει στο κυανό τ’ ουρανού
Και η ψυχή σου κυματίζει, ένα με τον κόκκινο Σταυρό
Στην άσπρη παντιέρα.
Ξέρεις ότι εκεί ανήκεις.
Μα, με ποιόν να το μοιραστείς…
Ρωτάς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο, πράγματι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΜΩΣ.......... αυτά με τα σπαθιά και τους ιππότες..........χμμμμμμμμμ.
Synamtiomaste kai moirazomaste. Mystika,eswterika.
ΑπάντησηΔιαγραφήAuta pou akoume apo tous Gerontes, pou kanoume praksi, pou ginonte emeis, pou einai fws sto monopati mas.
Auta pou katoikisan mesa mas,pou krazoun kai mas eksypswnoun kai mas enwnoun me ton Enan.
Krino prosforas kai apodoxis, dynami pou anakainizei ws tou aetou tin niwti mas.
Eirini psyxis kai xara.
Nai Ippoti,mesa stin eirini sou, perizose tin romfaia sou epi ton miro sou, kai entine kai katevodou, eneken dikaiosynis.Dikaiosynis, oxi autwn, alla tou ouranou.Giati exoume polemo.
Tiliksou stis pantieres, tin leuki me ton kokkino Stauro kai stin kokkini me ton leyko Stauro.Katw kai apo tis dyo synantiwmaste.
Kai stin galini tis eirinis kai ston agwna tou polemou.
Stin xara tis Anastasis.
Συναντιόμαστε,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αν τα μονοπάτια μας κρύβονται από τις συνθήκες της ζωής,
κι αν δεν βλεπόμαστε, καθώς βαδίζουμε πλάι πλάι,
συναντιόμαστε.
Γιατί φτάνει ένα απλό περιστατικό,
σαν δυο κλαδιά που παραμέρισαν καθώς περπατούσαμε στα μονοπάτια μας
και μας επέτρεψαν να δούμε δίπλα μας, και τότε ειδωθήκαμε για λίγο
και ξαναχαθήκαμε.
Έφτασε όμως αυτό το λίγο για να σιγουρευτούμε ότι είμαστε σύντροφοι και συνοδοιπόροι
ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο.
Κι αρκεί ένας ψίθυρος για να ακουστούμε αλλήλοις
γιατί είμαστε τόσο κοντά!