Για να γυρίσει ο ήλιος...

«Δεν υπάρχει (νομίζω) κανένας καθολικός σκοπός, της ζωής μας, υπάρχει (μάλλον) η ανάγκη του καθενός μας για μια μικρή αγάπη στη μικρή ζωή του κάτω από τον ήλιο. Και τούτος ο ήλιος γυρίζει από μόνος του, οι νεκροί χιλιάδες που θέλει να ’ναι στους τροχούς, κι οι ζωντανοί που θέλει να δίνουν το αίμα τους είναι μπούρδες. Κάποτε κούφια ταρατατζούμ εθνικών ποιητών. Κάποτε λάβαρα εν δυνάμει φονιάδων»
(του Θανάση Τριαρίδη στο http://e-rooster.gr/02/2009/1223)


Είναι συγκλονιστική η αλήθεια του.
Είναι συγκλονιστικό να σκεφτείς την καταθλιπτική πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί δεκάδες γενιές με την έννοια της υποχρεωτικής θυσίας. Όχι της θυσίας που είμαστε υποχρεώμένοι να κάνουμε σε περίοδο πολέμου, ας πούμε, αλλά της ψυχαναγκαστικής αίσθησης ότι το καλό πρέπει να προέλθει μέσα από πόνο.

Και που είναι η χαρά της ζωής; Έστω, της καθημερινής μας ζωής;

Ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από το Σύμπαν. Και στο Σύμπαν μόνο μια έννοια υπάρχει: Κίνηση - Δημιουργία!
Ας χαρούμε λοιπόν και λίγο! Κι ας θυσιαστούμε μιαν άλλη μέρα!